Blog

Popołudniowe słońce, zachodzące nad Księżym Młynem, otula ciepłymi promieniami rzędy domków z czerwonej cegły. Ludzie nieśpiesznie spacerują lub siedzą w kawiarnianych ogródkach, delektują się małą czarną i domowym ciastem. Dawni mieszkańcy tego miejsca otworzyliby pewnie szeroko oczy ze zdziwienia widząc takich gości.
W Łodzi przeszłość łączy się z teraźniejszością w spójnym uścisku.

Famuły- łódzkie domy familijne
Domy, wyróżniające się industrialną czerwoną cegłą fasad, stoją równo w rzędach jak na wojskowym apelu. Kiedyś mieszkali tu robotnicy fabryki tkanin bawełnianych,
a obecnie spacerują turyści z aparatami fotograficznymi, działają kawiarnie, muzea i sklepy. Teraz króluje tu sztuka, moda i design.
Zapewne twórca zespołu fabryczno-mieszkalnego, najbogatszy łódzki przemysłowiec, Karol Scheibler nie przypuszczał, że jego inwestycja, po latach będzie centrum artystyczno-kulturalnym Łodzi.
Kompleks urbanistyczny „Księży Młyn”, powstały w drugiej połowie XIX wieku, jako największe skupisko budynków fabrycznych w Łodzi. Swoiste miasto w mieście, przypominające współczesne wielkie osiedla mieszkalne. Oprócz fabrycznego gmachu przędzalni bawełny i wystawnej rezydencji właścicieli, istniały tu domy robotnicze, sklepy, szkoła, szpitale, a nawet jednostka straży pożarnej. Brzmi sielankowo, jednak trzeba pamiętać, że zatrudnienie w przędzalni nie było łatwym zadaniem. Życie łódzkich robotników i ich rodzin wiązało się z wielogodzinną praca w trudnych warunkach i skromnym wynagrodzeniem.

Dziś nad Księżym Młynem nie unosi się już dym z kominów przędzalni i nie słychać charakterystycznego maszynowego hałasu dobiegającego z fabrycznych hal. Dzielnica jak i całe miasto ciągle się zmienia, rozkwita. Zamiast przemysłu włókienniczego, dominuje sektor kreatywny, łączący z powodzeniem dwa światy: biznesu i artystyczny.
Nadal żywa jest jednak pamięć o tym, że Łódź była centrum przemysłu włókienniczego. Minione lata ożywają, dzięki muzealnym wystawom, poświęconym historii tego wielokulturowego miasta o postprzemysłowej tożsamości.

Miasto – Moda – Maszyna
Obowiązkowym przystankiem w podróży w przeszłość jest Centralne Muzeum Włókiennictwa. Mieści się, jak na takie miejsce przystało, w dawnej Białej Fabryce, imperium króla perkalu, znanego fabrykanta Ludwika Geyera.
Już sam budynek muzeum stanowi symbol włókienniczej historii Łodzi, jako jeden z najpiękniejszych w Polsce zabytków architektury przemysłowej. W jego wnętrzach poczujemy atmosferę miasta tętniącego życiem swoich mieszkańców na przestrzeni wieków. Będziemy świadkami ich dobrych i gorszych momentów, powiernikami pragnień, obaw i nadziei. A wszystko to w chronologicznym porządku opowieści o zmieniającej się fabryce.

Po nitce do kłębka, więc skoro mowa o tkaninach nie sposób nie wspomnieć też o ich siostrze bliźniaczce, połączonej nierozerwalną więzią zależności – czyli MODZIE.
To ona nadaje rytm i bieg działalności fabryk. Bawełna, wełna czy len w sprawnych rękach krawcowych zmieniają się w szykowne albo praktyczne elementy garderoby. Dla każdego. Od ściskających gorsetów, opinających talie XIX wiecznych dam, przez dresy z bazarku, wymyślne stroje od projektantów z Akademii Sztuk Pięknych, aż po oversizowe jeansy, obecne królowe wielkomiejskich chodników. Kolorowo i różnorodnie – jak na wybiegu. W Łodzi pokaz mody trwa 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu. I tak od lat.
Zaplanuj wizytę:
https://cmwl.pl/public/

Wiedza o tym, skąd pochodzimy, jak żyli przodkowie, układa się niczym elementy wielkich puzzli w naszą tożsamość. Kultura i tradycja określają nas, są integralną częścią nas samych. Przeszłość buduje przyszłość, a Fundusze Europejskie zapewniają w tym procesie ogromne wsparcie.
Projekt Regionalnego Programu Województwa Łódzkiego „Szlakiem architektury włókienniczej. Rewitalizacja Księżego Młyna”, pozwolił na zachowanie dziedzictwa kulturowego dla przyszłych pokoleń.
Natomiast, możliwość „podróży wehikułem czasu” przez epoki, umożliwił projekt: „Wzbogacenie oferty Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi poprzez modernizację infrastruktury, prace konserwatorskie i zakup wyposażenia”, realizowany z Programu Infrastruktura i Środowisko.

Źródłem zdjęć zamieszczonych w artykule, dotyczących Białej Fabryki, jest Centralne Muzeum Włókiennictwa